Buried in green orange filter sky.

Ξημερώματα, ακρογυαλιές και τούτο εδώ δυνατά.
Τελικά όσο και να σε τρώει, αυτό το κάτι πάντα θα σε κάνει να χαμογελάς.
Γιατί ό,τι αξίζει είναι εδώ.


"Να έχεις δει πέντε ηλιοβασιλέματα, πέντε ανατολές και να έχεις ακούσει δέκα καλές μουσικές."



                                                           I'm dying of love!

Μυρωδιά γιασεμιού.

Αν γυρίσεις κάποιο βράδυ, μια νύχτα του Αυγούστου μοναχή. 

Περπατώ στις μύτες των ποδιών μου στο παγωμένο μάρμαρο. Κρατάω την αναπνοή μου και τα παπούτσια στο χέρι,
καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά. Τριγύρω επικρατεί απόλυτη ησυχία. Σχεδόν νεκρική.
Μόνο ένα ελαφρύ αεράκι σπάει τη μονοτονία.

Βγάζω τα ρούχα μου. Μυρίζουν τσιγάρο, κι ας μην καπνίζω.
Κάποιος τα έλουσε με το άρωμά του. Είναι το δικό σου άρωμα. Ανυπόφορο.
Παίρνω τα ρούχα και τα πετάω σε μια γωνία.

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού μου. Στην τσέπη του παλτού βρίσκω ένα σημείωμα.
Το ανοίγω προσεκτικά. Είναι χιλιοτσαλακωμένο. Τα γράμματα αχνά:
«…το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια. Πολλά και τόσο μικροσκοπικά που μετά βίας φαίνονται. Γι’ αυτό με πληγώνουν.
Τα χέρια μου γεμίζουν αίμα. Το πετάω μακριά, κάποιος περαστικός το πατάει.
Πώς γίνεται κάτι τόσο όμορφο να σε γεμίζει πόνο, και πώς γίνεται ο κάθε τυχάρπαστος να το καταπατά;
Να το διαλύει;…»

//hope.

Ο δρόμος μας.

Σκέφτεται και υπεραναλύει τα πάντα.
Φοβάται για τα πάντα και πάντα.
Είναι στη φύση της να μην εμπιστεύεται
κανέναν.*

Κάποτε περπατούσαμε δίπλα δίπλα σε έναν δρόμο ατελείωτο, με πολλά μικρά φώτα
στο τέλος του. Μου έλεγες πως όταν φτάσουμε στα φώτα, θα έχουν όλα τελειώσει.
Ο φόβος, η αμφιβολία, η θλίψη, ο πόνος. Όλα. Τότε θα ήμασταν ελεύθεροι.
Δε θα μας κρατούσε τίποτα πίσω.
Κι όμως, δίσταζα να φτάσω μέχρι το τέλος. Ήξερα πως εκεί θα σε έχανα. Ή θα με έχανες. Θα
χανόμασταν τέλος πάντων. Δε θα ήταν όπως πρώτα. Γι’ αυτό και φρόντισα όσο
περπατούσαμε μαζί, να λείπουν οι γκρίνιες, τα λάθη και οι κόντρες. Προσπαθούσα να
μεγαλώσω την απόστασή μας από το τέλος του δρόμου κάνοντας συχνές παύσεις. Έφευγα
συνειδητά από δίπλα σου, αλλά δε χανόμουν. «Απομακρύνομαι...», μου ‘χε πει κάποτε μια
φίλη, «...δε θα πει χάνομαι. Θα πει δίνω χώρο. Χώρο να αναπνεύσω, να ανασυντάξω
δυνάμεις και να ριχθώ πάλι στη μάχη που λέγεται αγάπη». Σ’ αυτές τις παύσεις δεν
αντιδρούσες. Ίσως σε συνέφερε τελικά. Ήξερες πως πάλι θα γυρνούσα.

- «Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δε θα αντέξεις μόνη.», μόνο αυτό μου έλεγες κάθε
φορά.

Αυτή η σιγουριά σου ήταν ενοχλητική. Φαινόσουν τόσο αλαζόνας. Ένιωθα πως ήθελα να
φύγω και να μη γυρίσω ποτέ πια. Όμως, είχες δίκιο και το ήξερα. Και ο λόγος που με
ενοχλούσε αυτή σου η σιγουριά ήταν επειδή δεν ήθελα να σου το παραδεχτώ. Έτσι, -σχεδόν
πάντα- επέμενα να σου λέω πως θα μπορούσα να κάνω τα πάντα ακόμα κι αν δεν
περπατούσες πλέον δίπλα μου. Κι άρχιζα να τρέχω, αφήνοντάς σε πίσω. Έτρεχα, έτρεχα,
ατελείωτες ώρες. Δεν ένιωθα τίποτα. Ένιωθα ένα κενό, προσπαθούσα να σε σβήσω από τη
μνήμη μου. Από το μυαλό και την καρδιά μου. Κάθε βήμα που έκανα ήταν ένα βήμα πιο
κοντά στο τέλος· ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος του δρόμου. Του δικού μας δρόμου. Ένα
βήμα πιο κοντά στο τέλος μας.
Πάντα όμως με προλάβαινες, γιατί σε πολλά σημεία έπεφτα και αργούσα να ξεκινήσω
ξανά. Αυτά τα σημεία ήταν οι στιγμές μας. Ήταν οι χαρές, ήταν τα χαμόγελα, ήταν τα
τηλεφωνήματα αργά το βράδυ, ήταν τα ξενύχτια μας, ήταν οι μπύρες μας, τα τσιγάρα σου
και το τσιριχτό μου γέλιο, ήταν τα αγγίγματα, ήταν τα μάτια σου στα μάτια μου, ήταν εγώ κι
εσύ. Ήταν πράγματα που μας ένωναν και που έκαναν το δρόμο προς το τέλος να μακραίνει.
Να μας μοιάζει ατελείωτος.
Και συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί, και πλέον όταν έρχονται αυτές οι άβολες «παύσεις», δε
λες τίποτα. Κι εγώ δεν τρέχω να ξεφύγω. Και επιστρέφω. Και συνεχίζουμε να περπατάμε
δίπλα δίπλα. Και σκοντάφτουμε μαζί σ’ εκείνα τα σημεία· τις στιγμές μας. Και τις ζούμε όσο
πιο δυνατά γίνεται. Γιατί ποτέ δε ξέρει κανείς πότε θα φτάσει στο τέλος του δρόμου – μα
όταν φτάσει δε θα μπορεί να κάνει πίσω, και θα είναι αργά για να ξεκινήσει.

Γεμάτο φεγγάρι.

Με την παν/σέλινο γινήκανε όλοι ρομαντικοί!
Το φεγγάρι που μοιάζει με φέτα πεπόνι είναι πιο όμορφο.
/Hope.

 https://www.youtube.com/watch?v=gw4GY3VSmQU

1000mods @ANclub, Εξάρχεια/ "Moshing: check. Headbanging: check. Stage diving: check. Crowd surfing: check!"

31/5/2014 (Μία μέρα μετά.)
της Ελπίδας Πουρναρά.

 
Ξεκίνησα νωρίς, μιας κι εξαρχής ήταν δεδομένος - και απόλυτα δικαιολογημένος - ο χαμός που θα ακολουθούσε αυτό το ήρεμο κατά τ’ άλλα βράδυ της Παρασκευής. Το release live show των 1000mods για το νέο τους LP, “Vultures”, ήταν κάτι που όλοι οι πιστοί της «χιλιομοδιανής» μπάντας στην Αθήνα περίμεναν με ανυπομονησία.

Στην πορεία βρήκα μια φίλη και φτάσαμε στη Σολωμού λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες, ενώ είχαν μαζευτεί ήδη απ’ έξω πηγαδάκια οι παρέες, γνωστών και μη.

Ήταν κοντά στις 21:30 όταν η μουσική από τα ηχεία σταμάτησε, άναψαν τα φώτα του stage και τα παιδιά του πρώτου opening act άρχισαν να στήνουν και να κουρδίζουν. Σύντομα έπεσε το πρώτο χειροκρότημα και οι πρώτες νότες.
Δεν ήταν άλλοι από τους Cellar Dogs, μία heavy/groove/desert rock αθηναϊκή μπάντα, που αν και μετρά μόνο δύο χρόνια ζωής, έπαιξε πολύ καλά το ρόλο της εκείνο το βράδυ, με κομμάτια όπως “My Way”, “Soulhunt” και “Confidential Game”, να ανεβάζουν το κέφι και το ρυθμό όλων όσοι ήμασταν από νωρίς εκεί. Και πραγματικά ήμασταν πολλοί.

CELLAR DOGS SETLIST
01. Kalimotxo
02. Bluzilla
03. Say
04. My Way
05. Jackhammer
06. Trainfist
07. Soulhunt
08. Get Down
09. Confidential Game


Αμέσως μετά, τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Automaton. Μακριά μαλλιά, μούσια, πολλή μπύρα, θα ‘λεγε κανείς ότι μόλις κατέφθασαν από κάποια χώρα του Βορρά. Αλλά όχι.
Οι “δικοί” μας, έμπειροι πλέον στις ζωντανές εμφανίσεις Automaton, με τους doom rock ήχους και τα όμορφα riffs σε συνδυασμό με τα διαπεραστικά φωνητικά του Δημήτρη, άλλαξαν για λίγο το ύφος της βραδιάς, με τα φώτα να χαμηλώνουν και να δημιουργείται μια επιβλητική ατμόσφαιρα.

AUTOMATON SETLIST
01. Going Down
02. Beast of War
03. Breathe in Stone/ Echoes of Mount Ida


Στις 23:30 ακριβώς βγήκαν, με το κοινό να φωνάζει ρυθμικά “Χιλιομόδι, Χιλιομόδι”, τα αγαπημένα Χιλιομόδια (Χιλιομόδιανς, Μόδια, Χιλιομόδια, όπως θέλει ο καθένας.)
Αυτή η μπαντάρα, τέλος πάντων, που σε κάθε live γίνεται όλο και καλύτερη ξεσηκώνοντας ακόμα και τον πιο δύσπιστο ακροατή. Αν και μεταξύ μας, ή ακούς 1000mods και χτυπιέσαι χωρίς αύριο ή δεν ακούς καν. Και κατά κοινή ομολογία υπήρχαν άτομα αποκλειστικά της πρώτης κατηγορίας.
Moshing: check. Headbanging: check. Stage diving: check. Crowd surfing: check! Η χαρά και η συγκίνηση μπάντας και κοινού έκδηλη, όλο το An τραγουδούσε τα κομμάτια τους, όλοι είχαν γίνει λίγο πολύ μια παρέα.
Στα highlights η “βουτιά” του Γιώργου στο κοινό, ενώ δε σταμάτησε να παίζει λεπτό, η απίστευτη αφάνα του Λάμπρου που σχεδόν κάλυπτε το logo του club ενώ έπαιζε με γκάζια, το ασύλληπτο μπάσο και η κιθάρα του Dani και του Γιάννη αντίστοιχα, όπως επίσης τα λεπτά προς το τέλος, όταν σύσσωμο το κοινό φώναζε: “κι άλλο, κι άλλο”, για το πολυπόθητο encore.
Ο Λάμπρος, ο Dani, ο Γιάννης κι ο Γιώργος σε κάθε περίπτωση έβγαλαν την καρδιά τους και μας την έδωσαν στα χέρια την Παρασκευή, σε ένα live που γκρέμισε τα πάντα. Όσοι ήσασταν εκεί το νιώσατε. Όσοι δεν ήσασταν, τα παιδιά ετοιμάζουν περιοδεία και πολλά ακόμα όμορφα πράγματα. Καλοκαίρι έρχεται εξάλλου.
Μου μένουν η τρομερή ενέργεια όλων των σχημάτων και ειδικά των Μοδιών, τα χιλιοπατημένα παπούτσια, οι αγκωνιές και το σπρωξίδι, το χαμόγελο στα χείλη παρά την κλειστή φωνή και σαφώς η προσμονή για το επόμενο ανάλογο event.
Τα είπαμε, τα ήπιαμε, κι όλα αυτά με αγάπη.
Cheers!

1000MODS SETLIST
01. 7 Flies
02. Claws
03. Road to Burn
04. Big Beautiful 
05. Set You Free
06. Modesty
07. Track Me
08. She
09. Low
10. Desert Side of Your Mind
11. Vultures
12. Reverb of the New World
13. El Rollito
14. Super Van vacation
15. Vidage
 ------------
16. Boor

Αναδημοσίευση από: i-jukebox.gr / 1000mods @ANclub.

Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο.

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Είναι ένα από τα τραγούδια που μου τραγουδάει ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο. Η γιαγιά μου.
Από μικρή τραγουδούσε. Καλά έκανε. Βγάζει την ψυχή της όταν σου τραγουδά. Κλείνει τα μάτια και ταξιδεύει. Και μαζί της - θες, δε θες - ταξιδεύεις κι εσύ.

Ώρες ώρες με κοιτά και βουρκώνει: «Μου θυμίζεις εμένα όταν ήμουν στην ηλικία σου».

Κι εκεί σιωπή και μια μεγάλη αγκαλιά. Κι ένα ευχαριστώ.
(Για όταν σε σκέφτομαι και μου λείπεις και είσαι μακριά.)

Χορεύουμε;

 

 

αν η καρδιά μου είχε φωνή
θα έκανε "κρακ, κρακ" σα ρωγμή.
κοιτάζω τα φύλλα να πέφτουν απ' τα δέντρα.
επανάσταση, αγάπη, τέχνη, ζωή.
για τι έψαχνα, πες μου, δε θυμάμαι τι.