Δεν έχεις κοιμηθεί καλά, είχες μάθημα από το πρωί και μετά διάβασμα στη βιβλιοθήκη της Παντειάρας. Και σου σκάει μήνυμα: "Έίμαι Ελλάδα = καφές. Πού και πότε;".
Ε, την ξεχνάς την κούραση και δίνεις ραντεβού στο Σύνταγμα, παίρνεις παγωτό και αρχίζεις να περπατάς. Λες για την Αγγλία, λες για την Αθήνα και καταλήγεις κάτω από την Ακρόπολη με σκονισμένα παπούτσια και λιωμένο παγωτό στα μουστάκια σου.
Έτσι είναι όταν συναντάς μια φίλη μετά από καιρό. Ειδικότερα όταν αυτή η φίλη έχει ξενιτευτεί για σπουδές και η μόνη επαφή που έχετε είναι μέσω skype, όταν και αν, για τον "καφέ" και το κους κους - ε, μεταξύ μας τώρα, κάποιες συνήθειες δεν τις νικάει η απόσταση.
Τελικά η Αθήνα είναι όμορφη. Γιατί την ομορφαίνει η καλή παρέα και η μουσική. Το παγωτό και ο ήλιος. Τα γέλια κι οι αστείοι περαστικοί. Το άθλιο καμάκι για τα ''κλασικά μάτια''. Μια παρέα που χορεύει με μουσική των '90s στο Μοναστηράκι, στη μέση της πλατείας. Ο τρίχρονος ξανθός μπάμπουρας που τους κάνει χάζι. Τα απότομα φρεναρίσματα του οδηγού στο λεωφορείο και η γλυκιά κούραση.
Είναι όμορφη η Αθήνα δγιάολε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου