Διαμαντένιος ουρανός. | Τ' άστρα στα μάτια της.

Όταν ήμουνα μικρός,
όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα|


Είχα καιρό να το ακούσω αυτό το κομμάτι. Το άκουγα συνέχεια εκείνη την εποχή.
Είχε φτιάξει μόλις ο καιρός, έβαζα τα ακουστικά στ' αυτιά, έβγαινα στο μπαλκόνι και κοίταζα απέναντι στην πόλη όλα εκείνα τα μικρά φωτάκια, που αν βρίσκονταν λίγο ψηλότερα θα έμοιαζαν με αστέρια. Με εκατοντάδες πολύχρωμα αστέρια.

Μου θύμιζε εκείνα τα καλοκαίρια που καθόμασταν στο γρασίδι και κοιτώντας τα αστέρια προσπαθούσαμε να τα μετρήσουμε όλα. Ένα προς ένα. Κι όταν κάποιο μας ξέφευγε αρχίζαμε πάλι από την αρχή. Ώσπου τελικά μας έπαιρνε ο ύπνος, "στη βεράντα, εκεί στο φως".

Τα καλοκαίρια εκείνα με το φεγγάρι γεμάτο και το μυαλό άδειο. Άδειο από εικόνες, από σκέψεις, από έγνοιες. Μα με την καρδιά γεμάτη. Γεμάτη ηρεμία. Τα ξενύχτια που κυνηγούσαμε τα πεφταστέρια κι ακούγαμε μόνο τα τριζόνια. Και τις καρδιές μας.
/Hope.




[Αν κατάλαβα ακριβώς, μου 'πε πως δε θα ξαναρχότανε. Ο πρώτος κεραυνός, από μακριά ακουγότανε.]